اول شاه و زن و بچه هایش مجبور شدند فرار کنند. بعد نخست وزیر و وزرا و فرماندهان نظامی تیرباران شدند. و مابقی فاجعه.

این یک مدل انقلاب کردن است. مدل دیگر همین است که در آمریکا دارد به شکل زیبایی اتفاق می افتد.

جامعه مدنی آمریکا با نبرد جانانه و بی سابقه ای که در پیش گرفته، عرصه را بر دونالد ترامپ بشدت تنگ خواهد کرد. سیل انتقادهای رسانه های جا افتاده، اعتراضات رو به گسترش اقشار مختلف آسیب دیده، مقاومت قضات مستقل و تحقیر بین المللی سرانجامی نمی تواند داشته باشد جز شورش نمایندگان کنگره و سنا علیه یک رییس جمهور روانی یا استعفای او.

آمریکایی ها نخواهند نشست به امید اینکه خدا معجزه ای کند یا افسری کودتا راه بیاندازد یا خارجی ها بنجاتشان بیایند. نیازی هم ندارند در مقابل ظلم و خریت سینه سپر کنند و شهید بدهند. اعتراض آزد است. فعالیت سیاسی علیه دولت و فرد اول مملکت به بهانه بخطر افتادن امنیت ملی سرکوب نمی شود.

زیبایی دموکراسی در این است که حتا اگر ترامپ این چهار سال را دوام بیاورد، محال است دوباره انتخاب شود. می گویید در سیاست هیچ چیز بعید نیست و او می تواند علیرغم همه پیش بینی ها باز هم رای بیاورد و چهار سال دیگر سلطنت کند. بسیار خوب. اما مطابق قانون اساسی نمی تواند بیشتر از دو دوره رئیس جمهور باشد. قصه اش در زمانی معین بسر می رسد.

اما در ایران قصه ی حاکمانی که بمراتب از ترامپ بدترند ۳۸ سال است ادامه دارد و پایانی خوشتر از ترامپ برای آنها و مملکت نمی شود تصور کرد.