بنده از نابودی سینمای آبگوشتی آریامهری که یکی از ابزار های تداوم استبداد شاه مالیخولیائی و خودشیفته شده بود بسیار خرسندم. مرگ آن سینما که مذبوحانه لوطی گری را بعنوان جایگزین سیستم دادگستری و قضایی مورد نیاز جامعه  به خورد تماشاگران خاص خودش میداد و نیزسعی میکرد که پایبندی سنتی, اخته شده, انفعالی و طبیعتا  بیخطر به اعتقادات مذهبی را جایگزین گرایش های مترقی و پویای محصول  دوران جنگ سرد و پساکودتای ۳۲ کند,  را شادمانه پاس میداریم... و بسیار سخن دیگر در این مقوله که در یک سئانس نمیگنجد... این پرسش هم که چرا قبل از شروع فیلم در سینماها, سرود شاهنشاهی میزدند و ما ها باید که دستمان را از آنجای یار میکشیدیم بیرون و سیخ می ایستادیم, بماند برای جای دیگر...

انتقادت تا حدّی وارد است ولی کمی فکر کن ـ اگر این فیلم‌ها ساخته نمی‌شد ـ سینمای با ارزشی بعد از آن در ایران متولد نمی‌‌گردید اما خوب جنابعالی باید تشریف می‌‌بردی و فیلمهای فلینی، تروفو، وندرس را تماشا می‌‌کردی، کسی‌ که اهلِ سینما باشد محال است که اینگونه ایراد‌ بگیرد.

منتقد جریان‌ساز از دكتر هوشنگ كاوسی را بخوان.

از سانسور خفقان آوری که نسخه های فیلمهای فلینی و تروفو و بقیه را آنجور تکه پاره میکرد هم بگویید... 

خیلی‌ سالِ قبل در ایرانیان دات کام از ممیزی فیلم‌ها در دوره قبل از ۵۷ خورشیدی نوشتم، بحث‌ها کردم، اما اگر کسی‌ بیاید بگوید که این فیلم‌ها نباید ساخته میشد ـ آنوقت یک مکافاتِ بی‌ پایان است، سینمای ایران یکی‌ از با ارزش‌ترین در دنیا است، همین هندوستان خودش را کُشت به مقاماتِ بالای هنری در سینما برسد، فیلم ساخت، هنرپیشه صادر کرد، مَلاطِ رقص و آواز را زیاد کرد اما به هیچ جا نرسید.

بهترین آرشیو‌های سینمایی اروپا قسمتی‌ را به سینمای ایران اختصاص دادند، احترامی که برای سینمای ایران دارند ـ برای هالیوود ندارند، با اندکی‌ جستجو درین آرشیو‌ها می‌‌توانید به واقعیتی بَس پُر افتخار در رابطه با ایران برسید.

فراموش نکنید که فیلمهای کافه‌ای و ناموسی قسمتی‌ از مردمِ سرزمینِ ما را نشان می‌‌داد، شما یادتان نیست اما بنده بیاد دارم، دایی کوچکترم به سفارشِ شیبانی از رادیو به سینما رفت، سعی‌ می‌‌کرد سینمای ایران را به ترکیه و مصر وصلَت دهد تا با همدگر محصولاتِ بزرگتری بسازد، خطِ سینمایی بیروت ـ بغداد ـ قاهره را ایجاد کرد که هنوز کسی‌ نتوانست آن اتحادِ هنری را ایجاد کند اما نتیجه‌ای گرفته نشد چون خوردیم به واقعهٔ ۵۷ و سینمای ایران نیز قربانی دیگری از کُشته‌های خمینی شد.

اگر آن اتفاق نمی‌‌اُفتاد ـ بدونِ شک شاهد فیلمهای هنری بسیار با ارزشی می‌‌بودیم.

محشر. دست شما را می بوسم.