روز به شب می‌رسد

بر سردر فیس بوک، امروز نگاهش

                                چون شاخه‌‌ای پیچک

پنجره‌ای با نرده‌های آبی را

قاب گرفته است

                         با دو شمعِ سرخ        

پشتِ شیشه‌های مِسین

شمع‌ها نزدیک

           اما با فاصله    

می‌سوزند

                      مانندِ ما  

و شعله می‌کشند

به سمتِ هم

پرسوز

                پرسوزتر  

با این همه به هم

               نمی‌رسند

درنگ می‌کنم

پس

مانند او

که درنگ کرده است

کنارِ آن پنچره   

           در شهرشان

نزدیکِ

          شهرِ ما   

و فکر می‌کنم

به  آن طرفِ پنجره

                  بر تخت

به زن و مردی

که شعله‌هایشان

                به هم می‌گیرد.  

با این تصور نگاهم

با شعله‌ی آبی‌اش

               می‌پیچد بر پنجره              

و داغ می‌شود

مانندِ مسِ شیشه‌ها

پرسوز

                پرسوزتر

انقدر

که آب می‌شوم

             مانندِ او        

در شهرشان

            که نزدیک

اما به هم

نمی‌رسیم

         نه نمی‌رسیم

نه نمی‌رسیم

               نمی‌رسیم    

و روز

               به شب می‌رسد.

/

نیلوفر شیدمهر

10 آگوست 2015