اینترنت بزرگترین موهبت این زمانه است چون دانش به این وسیله همگانی شده و به راحتی در دسترس است.  در یکی از تارنما های ادبی ایرانی خطابه ای از تقی زاده در 1326 در مورد زبان فارسی اخیرا پیدا کردم که نشان دهنده این است که بسیاری از مسائل فرهنگی (و اجتماعی و سیاسی)  که گریبانگیر ماست، جدید نبوده و ما بعد از دو انقلاب در یک قرن هنوز اشتباهات گذشته خود را تکرار میکنیم .    

 روزنامه های ایرانی یا تارنماهای ایرانی را که میخوانیم مرتب به واژه  های تازه برمیخوریم که یا آنقدر تازه اند که معنیشان هیج جا پیدا نمیشود و یا - بیشتر در مورد تارنما ها - کاملا من درآوردی هستند.  

خواندن تارنمای های فارسی و نثر مذهبیون از یکسوی طیف و طرفداران فارسی سره از سوی دیگر طیف، به آدم همان احساسی را میدهد که رمضان بدبخت در داستان «فارسی شکر است» جمالزاده تجربه میکند.  

یکی از قویترین دلایل نگاهداشتن خط کنونی فارسی با تمام کمبودهایش نگهداشتن پیوند ما با زبان سعدی و دیگر مشاهیر ادبیات ایران بوده. تغییر من درآوردی زبان همان خسارت را میزند.  

نمایش گالری در اندازه بزرگ