گفتگوی خوبی بود ممنون. یاد آن زنکهٔ گشت ارشادی بی‌بی‌سی فارسی افتادم که به جای گفتگو او را تفتیش عقیده می‌کرد. اسمش یادم نیست ولی آن صحنه برای من خیلی تکان دهنده بود و هیچوقت فراموش نمی‌کنم.

اين؟ 

http://youtu.be/IEG2hQXc4Ao

آه آره همین بود. زنکهٔ کثافت.

راستی از سر و وضع شاهین پیداست که حسابی توی قرن نوزدهم شیرجه زده!

در اولویت قرار دادن مسئلهٔ «خشونت زدایی» به نظر من مسئله ساز است. این منحصر به شاهین هم نیست. کلاً نسل شاهین موضوع «خشونت» به عنوان یک پدیدهٔ تاریخی و اجتماعی را با «قمه کشی» قاطی کرده و تقصیری هم ندارد. یک فیلم قوق‌العاده‌ای از خشایار مصطفوی دیدم که گمان می‌کنم قبلاً هم اینجا معرفی کردم. «با من بجنگ». آنجا هم بحث محوری «ترومای» خشونت در میان این نسل است. بهرحال بر این تروما هم چیره خواهند شد. چاره‌ای جز این ندارند.

مثل اینکه در بین جوانان همه جا ریش مد شده. بن راس جان من اتفاقا حرف او را میفهمم. این اجبار به تماشای اعدامها و ایجاد ارعاب روش هایست که همه این اوباش مافیایی ها از افغانستان بگیر تا لیبی از رژیم های کمونیست و فاشییست یاد گرفته اند.  اما از آن تروما که بگذریم چیزی که نسل بعد از انقلاب درک گرده که هنوز کفتارهای انقلابی مثل رزیدنت توده ای ما نمیخواهند قبول کنند  انقلاب بدترین نوع تغییر دادن اوضاع است. و تجدد را هم نمیتوان حقنه کرد. مشکل ما فقط زمان میخواهد. والا سیکل کودتا و انقلاب ادامه دار خواهد بود. ویدیو را تماشا خواهم کرد. مرسی.

«انقلاب» هم از آن واژه‌هایی است که هرکس از ظن خود یارش می‌شود (یا دشمنش). سرنگونی یک رژیم ارتجاعی «انقلاب» نیست. اگر منظور از «انقلاب» صرفاً جابجایی قدرت نباشد. اگر منظور جابجایی روابط طبقاتی با قدرت باشد، که این روابط در انقلاب اسلامی هم تغییر نکرد. تنها چیزی که نزدیک به جابجایی قدرت طبقاتی در ایران معاصر سراغ دارم، نه جنبش مشروطه، بلکه اقتدار رضاشاه بزرگ است. بهرحال تا این رژیم نرود بقیهٔ چیزها کشک است و هیچ حکومت متحجری با ماچ و بوسه کنار نمی‌رود. حرف شما زمانی اعتبار دارد که این چند میلیون ناراضی خارج از ایران این گفتگوها را در داخل ایران می‌کردند.