اگر در ایران می‌بودم، شرکت می‌کردم.  اگر اینجا خبر‌های باشه، شرکت می‌کنم.

تا کی‌ بشینیم کنار گود و بگیم لنگش کن؟

تا آستینت رو نزنی‌ بالا، کار با خودش حل نمیشه!

مهرداد

مثل مهرداد. در اعتراضات خارج هم شرکت کردم و میکنم. به نمایندۀ مجلسم در خارج هم اعتراض به هر گونه خشونت حکومت جهل و جنون کردم و میکنم. آنچه از دستم برمیاید خواهم کرد.

با اینکه من از جنگ بیزارم و زمان جنگ سرباز نیز بودم و 8 سال جنگ به ضرر دو ملت ایران و عراق بود و  با اینکه سوریه در وضعیت خوبی بسر نمی برد و واقعا شرایط مردم اسفبار است ولی بشار اسد و پدرش مقصر هستند که مانند سلطان و پادشاه , پدر و پسر سوریه را ارث پدری خود دانستند و مردم را ناچارا به جنگ داخلی کشاندند اگر روزی ایران نیز به جنگ داخلی کشیده شود و در واقع یک مقطع تاریخی گریزناپذیر باشد من در جنگ داخلی برای سرنگونی رژیم شرکت خواهم کرد.

من فکر میکنم شرکت کنم ولی اینو هم یادم نرفته که  اعتراضات خیابانی نتیجه اش چیزی جز مادران داغدار نشد هنوز هم تصویر جون دادن ندا آقاسلطان از اذهان ما پاک نشده ولی باور کنید اگه رهبری هم سرنگون بشه مادر ندا و مادر شهیدای جنبش بازم زندگی بهتری نخواهند داشت.

به نظرم باید دنبال روش هایی با حداقل تلفات بریم نباید خون از دماغ کسی بیاد حتی اگه راه طولانی تر بشه

گاندی رو فراموش نکنید

amin.adivi جان 

عزیز دل برادر،

گاندی، استعمار، مبارزه منفی،  انگلیسا،.... اینا برای ما ایرانیها  فقط  بار ِ رمانتیک دارن. حتی از نظر ِ زمانی و مکانی قابل مقایسه نیستند. امپراطوری زیادی بزرگ شده بود و اداره کردن افتاد مشکلها. در ثانی انگلیسا دیگه از ادارهء هند خسته و در‌ واقع درمانده شده بودن. انگلیسی دویست سال التماس کرد آدمیزاد و گاو باید حمام جداگانه داشته باشن ولی گاندی قربون صدقهء ریدن ِ توی پیاده روها میرفت. علاوه بر آن؛ گاندی هم طرفش رو خوب میشناخت. میدونست انگلیسا جنتلمن و ملایم هستند. تصورش رو بکن اگه تو هند کمونیستها جلو افتاده بودن و به جای ِ انگلیس با آمریکای ِ بعد از جنگ دوم طرف بودن؛ قضیه دیگه با ماچ و روبوسی حل نمیشد. میزدن مثل ویتنام همدیگر رو لت و پار میکردن و دمار از روزگار هم در می آوردن.

برگردیم سر ِ خودمون. خشونت ممکنه برای  ِ ما مشغولیات ذهنی یا فانتزی باشه اما خودت به درستی و بطور ضمنی امکان آن را رد کردی. حقیقت هم اینه که اگه ابزار ِ مکانیکی هم فراهم باشه نه ما دیگه اهلش هستیم و نه اون درد  ِ ما رو دوا میکنه. سؤال اساسی اینه که چرا مخ ایرونی سی و پنج ساله که در این دور ِ باطل  ِ « عجز در مقابل آخوند- فانتزی خشونت- رد خشونت- عجز شدیدتر...» چرخ میخوره؟ چرا گاندی و مبارزه منفی برای ما  فقط  کلماتی رمانتیک با بار ِ احساسی هستن؟ نفی  ِ خشونت ْ یافتن ِ راه صلح آمیز را گارانتی نمیکنه. برای یافتن راه دوم باید فرزند زمان و مکان خودت باشی. هستیم؟

با همه اینا که گفتی تجربه تاریخی ما (با تمام ضعف حافظه تاریخی که داریم) خوب میدونه خشونت چه پیامدی داره و منطق جنگ چه منشی رو به همراه میاره اگه قراره آدم زمانه خودمون باشیم کلا باید خشونت رو کنار بذاریم و مبارزه نرم افزاری بکنیم تو عصر کامپیوتر و ارتباطات دیگه مبارزه خیابونی و کوکتل مولوتوف و سطل آشغال آتیش زدن و کتک خوردن از مامورای حکومتی و...  معنی نمیده

آدم زمانه خودت باش و با دست خالی تو خیابون نیا و  جلوی سرب داغ سینه سپر نکن و راضی نشو هیچ مادری شب بچه اش خونه برنگرده تا زمانی که توده مردم به آگاهی لازم نرسیده باشن اوضاع همینه ما یک بار انقلاب کارگری و بی سوادی رو تجربه کردیم نتیجه اش شد جمهوری اسلامی...