لازم به یادآوری است که پس از آغاز جنگ جهانی دوم در ۹ شهریور ۱۳۱۸ خورشیدی (۱ سپتامبر ۱۹۳۹)، ایران بی‌طرفی خود را اعلام کرد، اما به دلیل گستردگی مرز ایران با اتحاد جماهیر شوروی و درگیری با آلمان این بی‌طرفی ناپایدار بود.

 ارتش متفقین به بهانهٔ حضور جاسوسان آلمانی در ایران این کشور را اشغال کرد.

تا آنجایی که من میدانم...در جنگ جهانی دوم ...بی طرفی هیچ کشوری...چه از سوی آلمان نازی و چه از سوی متفقین...رعایت نشد.

البته من زیاد نمیدونم...ها...

اسپانیا، پرتغال و سوئیس بیطرف (مستقیماً) بودند هر چند که در باطن به شدّت موافقِ عملکردِ دولتِ رایشِ سوّم بودند.

اسکاندیناوی نیز از قلم نیفتد که اینها نیز به همچنین امّا غیرِ مستقیم...

از خودمان صحبت کنیم، به آنچه که به ما مربوط می‌‌شود، منظورِ این سنجش نیز همین است. به نکته و موردی نپردازیم که در رابطه با آن محدودیتِ اطلاّعاتی (اطلاّعات و اخبارِ روز!) داریم.

اعلام بی طرفی حکم  ِ ادای وظیفهء دولت درحد اطلاع رسانی به عموم مردم را داشته است. دولت ِ وقت ْ مردم را به اندازهء کافی داخل آدم حساب کرده بوده و در یک ژست سیاسی و با ارزش ْ موضع  ِ ایران را به قاطبهء ملت گوشزد کرده بوده. کشورایران در ۱۹۳۵ به رسمیت شناخته شده بوده و تازه داشت خودش را جمع و جور میکرد. ایران در شروع جنگ قدرتی نبود، تصمیم گیرنده هم نبود، واعلامیهء دولت ایران هم نه   درسطح جهانی انعکاسی داشت و نه چوبی زمین زد.

شراب جان این سوال شما من رو یاد یک مقاله از ایرانیان سابق میندازه، فکر کنم سیروس خان مرادی نوشته بودش، لینکش رو پیدا نکردم، سیروس خان اگر داری لینکش کن!

نوشته بود که نخست وزیر وقت (قوام بود؟) اعلام بیطرفی ایران رو در جنگ جهانی‌ دوم اعلام کرد و رفت خوابید. نصف شب سحری از خواب بیدارش کردند که نیروهای متفقین وارد ایران شدند و این در حالی‌ بود که قوام بیطرفی ایران رو فریاد میزد! یعنی‌ کسی‌ از ایران سوال نکرد اگر هم اعلام بیطرفی نمی‌شد فرقی‌ نمیکرد.