چند نکته
چهارمین شماره “آوای تبعید” زمانی منتشر می‌شود که خیزش عمومی سراسر ایران را در بر گرفته است. مردم نان می‌خواهند، کار می‌خواهند، آزادی می‌خواهند و رژیم جمهوری اسلامی در این سال‌ها جز فقر و نیستی و فلاکت چیزی به آنان نداده است.
این‌که دامنه‌ی اعتراض‌های مردم به کجا کشیده شود، معلوم نیست. اما آشکار است که آنان این‌بار علیه دیکتاتور و اقتدار مذهبی قد برافراشته‌اند و این خود نشان از بالا رفتن رشد فکری جامعه دارد.
در نبود سازمان‌های صنفی و احزاب سیاسی، پیشبرد و تداوم منطقی و معقول اعتراض‌ها مشکل است، اما باید امیدوار بود که خواست‌های مردم هر روز مشخص‌تر و عمومی‌تر گردند.
از ما، ایرانیانی که در خارج از کشور زندگی می‌کنند، در این موقعیت چه برمی‌آید، جز این‌که پشتیبان بی‌دریغ به‌پاخاستگان باشیم و بکوشیم صدای آنان را به هر شکل ممکن جهانی کنیم.
انسان به امید جان می‌گیرد. امید به زندگی‌ی بهتر، مردم را به خیابان‌ها کشانده است و در کشوری چون ایران آینده کشور در همین خیابان‌ها معلوم می‌گردد. به این امید که جنبش اعتراضی مردم در ایران امروز در آگاهی گام پیش بگذارد و در همگام و همراه شدن با جهان مدرن موفق گردد.
مسئولیت طنز این شماره با حمیدرضا رحیمی بود و مسئولیت بخش تاریخ و اسلام‌شناسی را ب. بی‌نیاز برعهده داشتند.
شماره پنجم “آوای تبعید” به نویسندگان، شاعران و هنرمندان ایرانی ساکن کانادا اختصاص دارد و مسئول آن حسن زرهی است.
“نشر مهری” در لندن “آوای تبعید” را از شماره دوم آن بر کاغذ نیز منتشر می‌کند. خوانندگانی که تمایل دارند آن را بر کاغذ بخوانند، می‌توانند با “نشر مهری” تماس گرفته، آن را دریافت دارند.
اسد سیف
نظرات