همین ولتر را پس از مرگ نمی‌‌توانستند دفنش کنند، نه‌ عقبه داشت و نه‌ دوستدارِ خاصی‌، کلیسا نیز جوابش کرده بود از اضافه گویی‌های بی‌ ریشه، گویند روز‌های آخر دائم درد داشت و فریاد می‌‌زد، و از سایه‌هایی‌ سخن می‌‌گفت که به دنبالش آمدند و با قُل و زنجیر به اندرونی سیاه ببرندَش.

باز صدقه سر شورشِ ۱۷۹۱ میلادی لااَقل چندی احترام به او گذاشتند و هنوز بعد از گذشت چند صد سال معلوم نیست ایشان دل خوش به چه منطقی‌ بوده است.

یزدان را سپاس که ما ایرانیان به کیش و آئینِ دیگران احترام می‌‌گذاریم.