ایلنا:

بیایید با خودمان رو راست باشیم، ما هرگز شاعر آوانگارد نداشته‌ایم. آوانگاردیسم غربی خصیصه‌هایی دارد که با بسیاری از شاعران ایرانی که لقب آوانگارد گرفته‌اند این همانی ندارد. برخی از این‌ها مثل نیما مقلدان یا مترجمان جان بر کفِ آوانگاردیسم غربی بوده‌اند اما به معنای واقعی آوانگارد نبوده‌اند. مثلن بخش بزرگی از نامه‌ها یا حرفهای همسایه نیما که معرف حیطه نطریه‌پردازی اوست برگردان بخشی از نظرات «بودلر» است. متاسفانه سنّت در ادبیات فارسی چنان ریشه‌دار است که نمی‌توان براحتی زیرآب هر چه را که هست زد و کار زیربنایی کرد. در دهه هفتاد هم جز من کسی با شاعران گذشته اختلاف نظر بنیادی نداشت. من به شخصه هرگز توجهی به آن‌ها نداشتم هرگز برایم جدی نبودند برای همین اغلب پیشکسوت‌ها مرا فرزند نامشروع شعر فارسی قلمداد می‌کردند، البته حق داشتند، من هم اعتراضی نداشتم چون آن‌ها را اساسن شاعر نمی‌دانستم و نمی‌دانم، حالا چه کلاسیک چه معاصر!

برو به آدرس