رادیو فردا:
اعلام «توافق تاریخی» امارات متحده عربی و اسرائیل برای عادی‌سازی روابط خود در روز ۲۳ مرداد امسال و سپس انجام نخستین «پرواز تاریخی» شرکت اسرائیلی «العال» به امارات در روزهای گذشته، دو رویداد مهم منطقه و جهان بودند.
در حالی که قرار است توافق اسرائیل و امارات در آینده بسیار نزدیک در یک آیین رسمی امضا شود، این پرسش مطرح است که آیا یک روند جدید در منطقه آغاز شده و کشورهای دیگری نیز به این مسیر خواهند پیوست یا نه؟
اما این پرواز در حالی «پرواز تاریخی» خوانده می‌شود که حدود ۶۰ سال پیش از آن پروازهای مستقیم تجاری میان اسرائیل و ایران به یک امر «عادی» تبدیل شده بود.
شرکت «العال» از دهه شصت میلادی پروازهای مستقیم به تهران را برقرار کرد و این پروازها حدود دو دهه به طور منظم و بی‌وقفه ادامه یافت. پروازهای تل‌آیو- تهران و بالعکس با عبور از آسمان ترکیه انجام می‌شد.
تهران محل تلاقی پروازهای «العال» به سوی خاور دور و نیز به سوی نایروبی، پایتخت کنیا، در آفریقا بود. هواپیماهای اسرائیلی عمدتاً بعد از تهران، راهی یکی از کشورهای خاور دور و یا آفریقا می‌شدند.
پروازهای اسرائیل از طریق آسمان ایران، زمان پروازهای «العال» به سوی شرق آسیا و آفریقا را به میزان چشمگیری کم می‌کرد، ضمن آن‌که مسافران اسرائیلی پروازها به خاور دور و آفریقا نیز معمولا یک تا چند روز در ایران می‌ماندند.
رئیس و معاون «العال» در ایران، شهروندان اسرائیلی بودند ولی کارکنان دفتر عمدتاً از یهودیان ایران انتخاب می‌شدند.
با همه این‌ها و آن‌گونه که پروفسور دیوید منشری، رئیس پیشین بخش ایران‌شناسی دانشگاه تل‌آویو، به رادیو فردا می‌گوید، شماره پروازهای العال در فرودگاه مهرآباد با نام این شرکت درج نمی‌شد.
زمانی که سازمان ملل متحد در نوامبر سال ۱۹۴۷طرح تقسیم فلسطین به دو کشور برای یهودیان و فلسطینیان را به رأی‌گیری گذاشت، ایران به دستور محمد رضا پهلوی که از شش سال پیش از آن شاه بود، همراه با ۱۲ کشور دیگر به آن رأی مخالف داد.
یک سال پس از اعلام «استقلال» اسرائیل از سوی رهبران یهودی اروپایی جنبش «صهیونیسم» در تل‌آویو، موضوع به رسمیت شناختن اسرائیل در سازمان ملل به رأی‌گیری گذاشته شد، اما ایران باز به آن رأی مخالف داد.
دولت ایران در زمان نخست‌وزیری محمد ساعد مراغه‌ای در مارس ۱۹۵۰، بعد از ترکیه، اسرائیل را به صورت دوفاکتو (موقت و بالفعل) به رسمیت شناخت؛ به این مفهوم که ایران اسرائیل را به عنوان کشوری که تشکیل شده، بالفعل قبول کرد ولی تا روز پایانی حکومت پهلوی این شناسایی به حالت دوژور که شناسایی قطعی، کامل و بی‌قید و شرط یک دولت یا کشور مستقل و روابط کامل سیاسی شامل مصونیت سفیر و نمایندگان سیاسی باشد، ارتقا نیافت.
نمایندگان اسرائیل در ایران نیز برخلاف برخی تصورات، در قاموس رسمی دیپلماسی، مسئول دفتر نمایندگی بازرگانی محسوب می‌شدند.
در آن دوره هیچ کشور عربی اسرائیل را قبول نداشت و ایران را به دلیل به پذیرش دوفاکتوی اسرائیل نکوهش کردند و عملگرایی دولت وقت ایران را «تضییع فاحش حقوق فلسطینیان» و «خیانت به آرمان عربی» نامیدند.
برو به آدرس
نظرات