"جنبش اواخر قرن ١۹ بازگشت یهودیان به سرزمین تاریخی آبا و اجدادیشان صهیونیسم نام دارد. اما، بنا بر اسناد انکار ناپذیر تاریخی، پس از فتح بابل و رها سازی بردگان در آنجا که شامل یهودیان هم میشد، کوروش کبیر نتنها یهودیان را رها ساخت، آنان را ترغیب و وسایل بازگشت آندسته که در کشور خود ایران نماندند و خواهان رجعت به ارض اسرائیل بودند را فراهم ساخت. بیخود نیست که یهودیان سراسر جهان به ایران و ایرانی دلبستگی خاصی دارند... کشور اسرائیل، دوست تاریخی، فرهنکی و استراتژیک ایران میباشد"

From Fred's Blog

http://iroon.com/irtn/blog/1957/

Dear S. Mozoon   Thank you for your note.

Here is a historical note on the same subject

پیش‌زمینهٴ تاریخی : قوم بنی‌اسرائیل (که خود به ۱۲ قوم تقسیم می‌شود) بازماندگان قبایلی هستند که ابتدا در حدود ۴۰۰۰ سال پیش در جنوب بین‌النهرین ساکن بوده‌اند، بعد به سرزمین کنعانیان(فنیقیه‌ای‌ها) و سپس به مصر مهاجرت کرده‌اند. در مصر مورد ظلم و ستم قرار گرفته‌اند و با ظهور موسی در حدود ۳۳۵۰ سال پیش، به دین موسی گرویدند و طی مهاجرتی معروف توسط وی دوباره به سرزمین کنعان انتقال داده شدند. این قوم در حدود ۳۰۰۰ سال پیش اولین دولت خود را در همان سرزمین بنیان نهادند. بعدها در اثر هجوم بیگانگان و جنگ‌های داخلی ۱۱ قوم دیگر از بین می‌روند و یا به عنوان برده در قوم یهودا ادغام می‌شوند. افرادی را که امروزه به بنی‌اسرائیل منسوب می‌کنند، در واقع بازماندگان قوم یهودا هستند. در سال ۵۹۷ پ.م. که بخت‌النصر امپراتور بابل سرزمین یهودیه را به تصرف درآورد، بسیاری از مردمان آن را که توان کاری داشتند به اسارت به بابل برد که در آن هنگام پایتخت کلدانی محسوب می‌شد. سرزمین یهودیه به صورت یکی از ایالات دور افتاده امپراتوری بابل درآمد. سرانجام امپراتوری قدرتمند بابل به دست کوروش بزرگ در سال ۵۳۸ ق.م. گشوده شد. ساتراپ بابل بخشی از امپراتوری هخامنشی گردید. کوروش بزرگ به یهودیان امکان داد به سرزمین خویش باز گردند، شماری از آنان به سرزمین ایران کوچ کردند.

http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B5%D9%87%DB%8C%D9%88%D9%86%DB%8C%D8%B3%D9%85#.D9.BE.DB.8C.D8.B4.E2.80.8C.D8.B2.D9.85.DB.8C.D9.86.D9.87.D9.B4_.D8.AA.D8.A7.D8.B1.DB.8C.D8.AE.DB.8C

گنده گوزی مهمل و خود شیرینی ایشان برای جمهوری جهل و جنون به هیچ جائی نخواهد رسید. اما برای درک پایه تاریخی و درک چگونگی پدیدۀ ناسیونالیستی مذهب ایشان به اینجا رجوع فرمائید 

http://iroon.com/irtn/blog/1965/

یهودیان درطول  تاریخ  بر اساس ِ واقعیات ِ زمانی و مکانی  ْ نظرات ِ متفاوتی در مورد ِ «رفتن » یا «نرفتن» به سرزمین موعود داشته اند. حول و حوش ِ جنگ جهانی دوم این بحث دوباره بین یهودیان داغ شد و طبق معمول موافقان و مخالفانی از بین قوم پیدا کرد. روشنفکران ِ یهودی معتقد بودند که تجمع ِ در اسرائیل این قوم ِ از همه جا رانده شده را بیش از پیش از دنیا ایزوله میکند. اتفاقاً یهودیان ارتودوکس هم با تشکیل اسرائیل مخالف بودند اما بدین دلیل که اِسکان باید به یاری ِ منجی صورت گیرد و فضولی در چنین امری خلاف اصول دین قلمداد میشود. اما تجربهء جاری در جنگ دوم و عواقب ِ آن فاجعه یهودیان را مصمم کرد تا اختلاف نظر را کنار بگذارند و بیش از هر چیز به حفظ  ِ بقاء همین چند تا یهودی  ِ  بازمانده از شش صد سال تعقیب و گریزهمت کنند. لذا با یا بدون ِ چمدان راهی بیابان شدند. بقول گلدا مایر موسی بنی اسرائیل را آیه وایه کرد و آخرسر به جایی از خاورمیانه کشاند که در آن از نفت هم خبری نبود. این قوم ِ رنج کشیده و سخت کوش که از اقصی نقاط دنیا گرد هم آمدند بدون تکیه بر نفت ْ همان بیابان را به رشک ِ بقیهء ساکنین ِ منطقهء نفت خیزتبدیل کردند. 

علیرغم ِ تجربیات ِ دهشتناک ِ دیرین و معاصرْ یهودیان در قرن بیستم با اتکاء به عزم ِ جزم خود جذب ِجامعهء مهاجرپذیر آمریکا هم شدند و در عرصه های اجتماعی و سیاسی، تولید ادب و فرهنگ و هنر و علم و صنعت، مبارزات حقوقی و مدنی و... در وطن ِ جدید مؤثر واقع شده و به نسبت ِ مشارکت ْ سهم بردند و امتیاز گرفتند. در عین ِ حفظ ِ سنن ِ خود ْ در این کشور همیاری کردند و هیچ‌گاه دوستان قدیمی خود را که به خاکی دیگر و تاریخی دور تعلق دارند فراموش نکردند.

قابل توجه هموطنان عزیز که قریب ِ یک میلیونشان با وجود دارایی چند صد میلیاردی و کسب ِ مدارج ِ عالیه در خاک آمریکا هنوز بر سر ِ دستور پخت قرمه سبزی با هم به توافق نرسیده اند.